خودکشی کودکان

خودکشی کودکان

خودکشی در سنین کودکان

اگرچه مرگ و میر ناشی از خودکشی کودکان از نظر آماری نادر است، برخی از کودکان اقدام به خودکشی می کنند.
اگر کودکانی که فکر خودکشی دارند در دوران نوجوانی درمان نشوند، با افزایش سن خطر خودکشی
در آنها افزایش می‌یابد. شناسایی کودکانی که به خودکشی فکر می کنند در اسرع وقت بسیار مهم است
تا بتوانند برای نگرانی های سلامت روان درمان شوند.

 آیا واقعاً کودکان در معرض خطر خودکشی هستند؟

بسیاری از مردم بر این باورند که کودکان بلوغ رشدی لازم برای انجام افکار خودکشی را ندارند
زیرا تصور ناقصی از مرگ دارند. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که در حدود ۹ سالگی، بسیاری
از کودکان درک کاملی از مرگ و خودکشی دارند

صرف نظر از اینکه آنها پیامدهای اعمال خود را درک می کنند، کودکان ممکن است مرگ را به عنوان گزینه ای
برای پایان دادن به درد عاطفی خود بدون درک کامل نهایی بودن اعمال خود در نظر بگیرند.

علائم هشدار دهنده

افرادی که به خودکشی فکر می کنند معمولاً علائم هشدار دهنده ای از خود نشان می دهند – هر تغییر قابل
توجهی در رفتار ممکن است یک علامت هشدار دهنده باشد. علائم هشدار دهنده در کودکان می تواند به صورت زیر باشد:

• تغییر در رفتار معمول
• نادیده گرفتن علایق شخصی یا فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می بردید
• خواب دیدن یا نگرانی در مورد مرگ
• افزایش مشکلات در مدرسه یا مشکلاتی که برای اولین بار رخ می دهد
• ابراز یا نشان دادن نارضایتی یا بی علاقگی عمومی نسبت به تمامی فعالیت ها
• ریسک پذیری
• دویدن تو خیابون
• بالا رفتن از ساختمان ها یا درختان بلند
• بلع مواد غیر خوراکی
• علائم متعدد افسردگی
• تجربه غم و اندوه طولانی مدت و/یا گریه مکرر
• ایجاد مشکلات در تمرکز در مدرسه
• از دست دادن علاقه به فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می بردید یا نداشتن انرژی برای مشارکت
• داشتن بی خوابی یا کابوس های مکرر
• به طور معمول به سوالات پاسخ نمی دهند، یا تاخیر طولانی در پاسخ دادن
• شکایت از دردها و دردهای فیزیکی که با بیماری تایید شده مرتبط نیست
• تجربه اضطراب و ترس ها یا فوبیاهای متعدد
• مکالمه ای که نشان دهنده افکار یا برنامه های خودکشی است
• “بیشتر اوقات خیلی خوشحال نیستم… به مردن فکر می کنم”
• “فکر می کنم مامان به خاطر من رفت… بهتر بود من اینجا نبودم”
• “من از زندگیم متنفرم. میخواهم بروم.”
• چگونه با کودک در مورد خودکشی صحبت کنیم؟

هنگام صحبت با کودک در مورد خودکشی:

• در ابتدای مکالمه نسبت به خلق و خوی کودک حساس باشید و در حین گفتگو متوجه تغییراتی شوید.
• آهسته صحبت کنید، از عجله کردن در گفتگو بپرهیزید.
• از زبان بدن آنها و همچنین آنچه می گویند آگاه باشید.
• لحن باز و بدون قضاوت را حفظ کنید.
• از زبان واضح و مستقیم استفاده کنید.

اگر کودکی که می شناسید علائم هشدار دهنده را نشان می دهد، یا به طور کلی نگران آنها هستید، با او صحبت کنید:

قبل از شروع گفتگو، تصمیم بگیرید که چه نقشی با این کودک بازی خواهید کرد.
آیا پشتیبانی مداوم ارائه خواهید کرد؟ آیا لازم است به مراقب او بگویید یا آنها را با پشتیبانی هایی
مانند مشاور مدرسه مرتبط کنید؟ می توانید از دیگران، از جمله مرکز بحران محلی خود، کمک بگیرید.

نگرانی های خود را ذکر کنید. «روز پیش متوجه شدم که گفتی نمی‌خواهی اینجا باشی چون مادرت دیگر
در خانه زندگی نمی‌کند. به نظر می رسد در حال حاضر زندگی برای شما سخت است. حالت خوبه؟”

به پاسخ آنها برای ابراز ناامیدی، سرزنش یا ناامیدی گوش دهید، “تقصیر من است که مادر خانه
را ترک کرد” یا “نه … من واقعاً خوب نیستم …”

شما مجبور نیستید راه حل ارائه دهید. فقط گوش کن. اگر پس از شنیدن پاسخ آنها نگران هستید،
بیشتر کاوش کنید. از آنها در مورد موقعیت یا احساساتشان بپرسید. سپس، اگر هنوز نگران هستید که ممکن است
به خودکشی فکر کنند، مستقیماً از آنها بپرسید: “آیا تا به حال آنقدر ناراحت شدید که می خواستید بمیرید؟
” یا “آیا به آسیب رساندن یا کشتن خود فکر می کنی؟” اگر کودکی افکار خودکشی را بیان می کند،
به مراقبان او اطلاع دهید و اطمینان حاصل کنید که کودک به حمایت های درمانی متصل است.

علائم هشدار دهنده حاد

برخی از علائم هشدار دهنده نیاز به اقدام فوری بیشتری نسبت به سایرین دارند.
اگر متوجه شدید که کودکی علائم هشدار دهنده زیر را نشان می دهد، با خط بحران محلی تماس بگیرید
و در صورت لزوم به مراقب کودک هشدار دهید. اگر فکر می‌کنید خطر خودکشی قریب‌الوقوع است،
مطمئن شوید که کودک تنها نمی‌ماند – تا زمانی که با یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های روانی، مراقب یا تماس‌های دیگر باشد، با او بمانید:

صحبت در مورد تمایل به مردن یا خودکشی؛ و به دنبال راهی برای خودکشی یا داشتن یک برنامه.

عوامل خطر

برخی عوامل می توانند افراد را در معرض خطر بیشتری نسبت به سایرین برای خودکشی قرار دهند.
اینها برخی از عوامل خطر است که به ویژه بر کودکان تأثیر می گذارد:

• سابقه خانوادگی خودکشی، افسردگی یا مصرف مواد
• اقدام به خودکشی قبلی
• افسردگی، اضطراب یا سایر بیماری های روانی درمان نشده
• درک ناقص مرگ: اگر کودکی عواقب اعمال خود را درک نکند، ممکن است خطرات مرگباری را متحمل شود، مثلاً وارد ترافیک شود.
• آسیب به خود مانند برداشتن مکرر زخم ها، چسباندن پین به پوست، جویدن ناخن ها برای ایجاد خونریزی یا درد، ضربه زدن به خود
• دسترسی به وسایل خودکشی مانند سلاح گرم یا داروهای تجویزی
• مشکلات یادگیری یا عدم موفقیت در مدرسه (کودک ممکن است باور کند که آنها شکست خورده اند)
• قرار گرفتن در معرض آسیب های جسمی، عاطفی یا جنسی
• محیط خانه ناپایدار ناشی از موقعیت هایی مانند طلاق، جابجایی های مکرر یا چند مراقب (کودک ممکن است خود را به خاطر شرایطش سرزنش کند)
• تجربیات منفی مدرسه مانند قلدری
• تلفات قابل توجه اخیر مانند مرگ والدین، دوست نزدیک یا حیوان خانگی

عوامل حفاظتی

عوامل یا شرایط خاصی می توانند فرد را در برابر فکر به خودکشی محافظت کنند و تاب آوری او را افزایش دهند.
اینها برخی از عوامل محافظتی هستند که می توانند تاب آوری را در کودکان ایجاد کنند:

• روابط مثبت مانند با خانواده، معلمان، مربیان، والدین رضاعی، همسالان
• عزت نفس و عزت نفس مثبت
• نگاهی امیدوارانه به آینده
• مهارت های حل مسئله و مقابله موثر
• محیط خانه امن و مطمئن
• تجربه مثبت مدرسه
• توانایی انتقال نیازها، احساسات و افکار خود به دیگران
• تجربیات مثبت زندگی
• موفقیت در مدرسه، ورزش یا فعالیت های هنری
• مشارکت در جوامع دینی/مذهبی

چگونه می توان از خودکشی در کودکان جلوگیری کرد؟

روابط مثبت در زندگی کودکان نقش مهمی در ارتقای سلامت روان و ایجاد انعطاف پذیری
آنها دارد: آنها عزت نفس، شایستگی و توانایی پاسخگویی به چالش های زندگی را تقویت می کنند.
هر کسی که در زندگی یک کودک است می تواند برای ایجاد انعطاف پذیری در آن کودک تلاش کند.

در خانه

والدین و سایر اعضای خانواده و همچنین معلمان، مربیان و هر کس دیگری که در زندگی کودک
تأثیرگذار است، می‌توانند برای ایجاد انعطاف‌پذیری در آن کودک اقدامات زیر را انجام دهند:

• فعالانه گوش دادن، درک، و اعتبار بخشیدن به آنچه می گویند
• به کودک بیاموزید که اشتباهات و مشکلات فرصتی برای یادگیری مهارت های جدید هستند
• شناسایی و تایید نقاط قوت کودک
• تشویق کودکان به درخواست کمک در صورت نیاز

در مدرسه

معلمان، مشاوران مدرسه، مربیان و مدیران مدرسه همگی می‌توانند در تقویت تاب‌آوری در کودکان نقش داشته باشند:

• ارائه برنامه ها و برنامه های ایمن، ساختار یافته و قابل پیش بینی
• افزایش حس کنترل در کودکان
• افزایش اعتماد به نفس و تجربه موفقیت در کودکان با تعیین اهداف قابل دستیابی
• آموزش رفتارهای مثبت
• حصول اطمینان از واکنش مناسب پس از مرگ خودکشی یک دانش آموز
• اجرای برنامه های پیشگیری از خودکشی

برنامه‌ریزی پیشگیری از خودکشی در مدارس زمانی مؤثر است که شامل موارد زیر باشد:

• ارتقای سلامت روان که بر فعالیت های مبتنی بر نقاط قوت، تاب آوری و کمک جویی تأکید دارد
• مشارکت معنادار دانش آموز که به آنها احساس تعلق و هدف می دهد
• آموزش معلمان و کارکنان برای شناسایی افکار خودکشی در کودکان
• دسترسی آسان و آشکار به حمایت از سلامت روان در مدرسه
• مراقبت متمرکز و هماهنگ پس از اقدام به خودکشی یا رفتارهایی که منجر به بستری شدن در بیمارستان می شود

تماس با ما مشاوره خانواده

جهت اخذ نوبت و مشاوره حضوری در زمینه :

مشاوره خانواده، مشاوره پیش از ازدواج، مشاوره فردی، مشاوره گروهی، مشاوره کودک و نوجوان،مشکلات شخصیتی، استرس، اضطراب، وسواس و … می توانید از طریق لینک تماس با ما و یا شماره تماس ۰۹۱۹۲۱۳۶۰۲۳ با خانم راحله صادقی (متخصص امور خانواده و ازدواج) تماس حاصل فرمایید.

برای تعیین وقت کلیک کنید.